گر چه من بی سرپناهم در پناه تو، وطن!
شاخه هایت را به هر وامانده، کی وا می نهم؟

با تن سرد و نزارم، چون گلی در پای تو
پایداری می کنم، می ایستم، جان می دهم 

به دل نشسته از چهارپاره 5
"روضه در تکیه ی پروتستان ها"
برای علی محمد مودّب